Цэргээс ирсэн харцуул гэдэг бол социализмын үед үзэгдэл байлаа. Гэхдээ энэ нь дээд сургууль төгссөн залуусаас тусдаа үзэгдэл л дээ. Тэд бол сайхан эрс даанч тоо нь цөөхөн хүн бүр их дээд сургуулийг төгсөж чаддаггүй учраас элит давхаргынхан гэсэн үг. Харин нийт ард түмний дунд бол цэргээс халагдсан залуус гэрэл гэгээ цог жавхлан байсан юм. Тэвхийсэн хүдэр цээжтэй, зассан шагай шиг хүрэн бор залуус хөдөө талыг чимж амьдрах итгэл найдвар төрүүлж залуу бүсгүйчүүдийн булгилсан зүрхэн дунд дуулалдан давхилддагсан. Тэдний хүнд хүчир ажилд дадсан хүчирхэг гарт тэврүүлж, баргийн юмыг үл тоох хаттай сэтгэлд хайрлагдах нь итгэл төрүүлнэ. Цэргийн алба ийм л байлаа. Өнөөгийн залуусыг муулах гэсэнгүй. Эдийн засгаас болоод богино хугацаатай байгаа нь л өөр болохоос бусдаар адил биз ээ. Харин бие бялдрын хөгжил, сэтгэлийн хат суух нь арай дутуу юм болов уу л гэж хардаг. Богдын үед цэрэг хугацаагүй байсан юм гэсэн. Сүүлд 40, 50-иад оны үед таван жилээр цэргийн алба хаадаг байсан. Тэр үед Д.Сүхбаатарын гэргий Янжмаа гуай “Эм нь сувайрч, эмээл нь хувхайрлаа” гэж маршал дээр орж хэлж байгаад гурван жил болгосон юм гээд л аав маань хуучилдагсан. Тэр өөрөө таван жил цэрэгт явсан хүн л дээ. Одоо цэрэгт залуусыг татаж бүтээн байгуулалтад оролцуулна гэхээр бөөн дайсан бэлдэх гэсэн аятай нийгмээрээ сүйд болж байх юм. Монголчууд цэрэгт алба хаагаад л ирсэн түүхтэй. Цэрэг нь ард түмэндээ нөмөр нөөлөг итгэл зориг төрүүлж байснаас өөрөөр яршиг төвөг удаж байсан түүхгүй. Тэгэх ч үгүй, яагаад гэвэл бидний л үр хүүхэд шүү дээ. Залуусыг цэрэгт дайчлан татаж том бүтээн байгуулалтад оролцуулахад буруу юм байхгүй . Монгол цэргийн тоо нэмэгдэхэд айдаг монгол гэж юу байдаг юм.