Түүний хайрладаг тагтаанууд мөрөн дээр нь далавчаа дэрвэн нисч бууна. Золбин ноход, гэр оронгүйчүүд,  хатуу ундаагаар голоо зогоогч танилууд нь, огт танихгүй гуйлга гуйгсад гээд хүн, ноход нийлсэн олон, нямбай зүсч бэлдсэн хиам талхыг нь идэхээр өглөө болгон Арбатын гудамжийг зорин очдог байв. Хүлээсэн тэдэн рүү  Вицин хүрмээ нөмрөн, дуртай кепке малгайгаа духдуулсаар ирж баярлуулна. 1990 оны их хямралд өртөгсдөд тэр өглөгөө өгсөөр дууссан ч өөрт нь тэтгэврийн хэдэн рубль, давчуу байр, хар цагаан зурагт, шүршүүргүй хүйтэн устай угаалгын өрөө, өвчтэй эхнэр л байсан юм. “Хүний мөс хайлахыг харах тусам нохойг би найзаа хэмээн боддог”  хэмээсэн эгэлгүй энэ хүний 102 насны ой өчигдөр тохиолоо.